Bericht uit de schijfklas 1

Oh wat mooi. Ik geef ineens een cursus schrijven aan kinderen tussen de acht en de elf. Drie meisjes van negen: één stille blonde, die wonderbaarlijk mooie zinnen maakt, één extraverte brunette, dochter van een oud-cursist, overlopend van de ideeën en een meisje met Indonesisch schooluniform en bijpassend hoofdoekje dat de hele les zit te stralen, volop in het tandenwisselen. Een stil groot meisje van elf, dat zodra ze klaar is met een opdracht verder leest in haar boek, of nog een extra verhaaltje schrijft in haar schrift. Als ze voorleest gloeit ze. Een kleine broer en zus, hun moeder kwam uit Afrika, een beetje jong en nog niet zo van de metaforen en rijmschema’s. Ze knippen en plakken zinnen en woorden en nemen alle tijd die daarvoor nodig is om het precies zo te krijgen als ze het hebben willen. Ze dromen van een hondje.

We vertellen. We schrijven. We lezen voor. We houden van taal. We houden van verhalen. We houden van dichten. We genieten van elkaars werk. We zijn trots op wat we bedachten. We vinden iedere opdracht een nieuw avontuur. Even zijn we het middelpunt van de wereld.