Berichten door Anemoon
Ingebakerd
Als eerste kwamen de steigerbouwers. In het zwart geklede mannen die als één lichaam samenwerkend binnen een dag ons cluster in de steigers zetten, aan de bovenkant afgedekt met een wit zeil tegen regen en wind. Ons huis is ingebakerd. Van mijn pergola verlegden ze één balk, de hoofdtak van de druif kon blijven hangen.…
Lees meerDans
Ik had al maanden niet gedanst en kon me niet voorstellen dat mijn lichaam het nog kon: spontane functieloze, vrije bewegingen maken op muziek. Maar de mogelijkheid ’s ochtends via Zoom driekwartier vijfritme te dansen, met een groep met daarin drie van mijn lievelingsvrouwen, kwam voorbij en gehoor gevend aan mijn tot verlangens afgepelde lockdownfrustraties…
Lees meerRegen
Als puber fietste ik elke schooldag van Wehl naar Doetinchem en weer terug. Ook met harde tegenwind, sneeuw en slagregens. Soms over een compleet verijzeld fietspad. Bij lekke band achterop bij een dorpsgenoot, de tweede fiets aan de hand meevoerend. In die tijd droegen we de regenpakken die mijn eigen kinderen later weigerden te dragen.…
Lees meer53
Dank voor alle lieve berichtjes, mooie mensen uit mijn leven. Mijn eerste verjaardag in lockdown, de laatste dag voor de avondklok en verdere beperking van bezoek. In de ochtend, terwijl ik met Régis de kerstboom opruimde, die van mijn dochter nog al die tijd had moeten blijven staan, en de slingers ophing van gordijnrunner naar…
Lees meer50
Hij hangt al weer een paar uur in een boom, ergens in de buurt van stormachtig Den Helder, waar ik, met uitzicht op boerderij ‘ De Toekomst’, zo meteen aan het schrijven ga. Overdonderd was hij, mijn lief, op zijn 50e verjaardag gisteren, waarvan hij dacht dat die werkend en daarna moe op de bank…
Lees meerKou
Ik hield niet van afzien. Niet van pijn, niet van vermoeidheid, niet van steken in mijn zij of van buiten adem raken. Voor mij geen teamsport, marathon of bergbeklimmen. Ik was liever toeschouwer en beschouwer. Zelfs van een feestje genoot ik liever vanaf de zijkant en ik vertrok graag ongezien. Ik was een ontzettende koukleum,…
Lees meerLege stoel
Een vader, mijn leeftijd, is dood. Corona nam hem mee. Zijn vrouw bleef achter. Zijn dochter. Eens streden wij samen voor het leven van onze kinderen. Hij op zijn gympen, ik in sandalen, flip-over vellen aan de muur. Negen paar ouders en negen dochters met hun spoken alleen. Wij tekenden een boom. De boom van…
Lees meerWeerzien
Wat een onverwacht weerzien vandaag met de vrouw die ik bijna twintig jaar geleden in haar buik schopte. Ze zat aan tafel in hospice de Regenboog, waar ik een interview kwam afnemen met de zorgverleners, met haar als vrijwilliger, met een arts, een verpleegkundige en een geestelijk verzorger voor een artikel in FRITS Magazine,. Ik…
Lees meerDroog
Het water van het riviertje achter mijn huis staat lager dan ooit. De oevers zijn drooggevallen. Modder, takken, rivierbodemafval. Het water stinkt. Een schildpad koestert zich in de zon op een verlaten nest. Het raakt bijna de bodem. Ik heb mijn hardloopschoenen aan. Voor het eerst, na twee maanden waarin ik mijn lichaam vooral liet…
Lees meerL’ homme et sa trompette
We kopen brood op het marktje onder de platanen, één dorpje bergafwaarts van het zomerhuis van mijn schoonouders, in de zuidelijke regio Le Herault, anderhalf uur van Montpellier, waar we eens in de wittebroodsweken van onze verkering champagne dronken en oesters aten aan een roestig klaptafeltje naast de kraam van De Oesterman, getrakteerd door mijn nieuwe…
Lees meer