Bericht uit de schrijfklas 2

Het Afrikaanse broertje en zusje zijn weer terug, na twee weken afwezigheid. Ze blijken lopend van de Boschdijk te komen met hun moeder of soms met hun oudere broer, en dat lukt niet elke week. Het meisje heeft zo gehuild toen ze niet kon komen, vertelt de moeder, ze houdt zo van lezen en schrijven.           

“Ik moet even wennen” mompelt het jongetje, als hij na een lange stilte past bij het met z’n allen-omstebeurt een zin-verzin-verhaal.

Ik wil ze vertellen over flashbacks en metaforen, over dialogen en cliffhangers, maar ze weten alles al, de vier geboren schrijfsters van negen en elf. Het meisje met het roze hoofddoekje heeft alles gegoogeld en toegepast in een lekker eng verhaal. Of ze een taalachterstand heeft, vraagt haar Indonesische moeder, en hoe het verder moet met haar na de cursus, ze houdt zo van lezen en schrijven.

We schrijven spannende verhalen, zielige en verrassende verhalen, bomvol metaforen en cliffhangers. Ik vraag ze op te schrijven wat ze goed vinden aan elkaars teksten. Ook dat worden kunstwerkjes van recensies, nauwkeurig verwoord. Soms met in hoofdletters HAHAHA!!!! of SPANNEND!!! er bij geschreven.  

Vandaag schrijven we een vies verhaal, waar de luisteraar een beetje misselijk van wordt, zonder dat de woorden vies of smerig er in voorkomen. Voor de zekerheid zetten we voor het voorlezen een prullenbak in het midden van de kring. Het meisje dat honderduit vertelt en schrijft pakt hem maar vast op schoot, je weet maar nooit.

Mijn vieze verhaal valt in het niet bij die van hen. Ze glijden van hun stoel van het lachen bij elkaars verhalen. Allemaal. Het stille blonde meisje het vaakst.   

De prullenbak zit vol spuugjes.    

Tien minuten later verlies ik een weddenschap en moet ik mijn hoofd er in steken.    

De geest van Annie M.G.Schmidt waart door het lokaaltje.