Droom
Ik kijk uit het raam en zie de raketten trillend opstijgen. De druk op de knop heeft plaatsgevonden. Niet meer terug te draaien. De kernkoppen zijn op weg naar hun doel om daar de hel op aarde te brengen. Het vernietigende antwoord is waarschijnlijk al onderweg. Ik besef dat ik dit zo vaak gedroomd heb, vanaf mijn kindertijd is het mijn terugkerende nachtmerrie. Ik heb een oplossing: me in natte lakens wikkelen en in de kast onder de trap verschuilen, dat zou beschermen tegen straling. Dat was in mijn droom. Maar dit keer is het echt. Hier is geen ontsnapping of redding mogelijk. Ik sta met mijn kinderen voor het raam. “Dit is het einde”, zeg ik tegen ze en hou ze vast, intens verdrietig en machteloos dat ze dit moeten meemaken. Dat wij allemaal dit mee gaan maken.
Dit droomde ik toen Trump net tot president gekozen was, een weer realistischere, fotografisch scherpe dit-keer-is-het-wel-echt variant van al die dit-keer-is-het-echt-dromen die altijd weer terugkomen. Opgegroeid in de wapenwedloop is een atoomoorlog mijn grootste nachtmerrie. Als jonge puber las ik over the Fat Man en the Little Boy op Hiroshima en Nagasaki. Afschuwelijke verhalen over brandende, kokende en smeltende steden, mensen en dieren. Niets, maar dan ook helemaal niets rechtvaardigt deze hel op aarde. Ik maakte me als puber heel erg zorgen over de wapenwedloop, over de mogelijkheid de aarde meerdere keren op te blazen. Ik ging naar Woensdrecht om te protesteren. En naar de grote antikernwapendemonstraties in Amsterdam en Den Haag waar honderdduizenden hartverwarmend gezamenlijk demonstreerden voor een kernwapenvrije en vredige wereld, net als invele andere landen in die tijd. Heeft het geholpen? Is het gehoord?
Is het weer tijd voor een wereldwijde vredesbeweging? Is het weer tijd om te staan-lopen-zitten-mediteren-bidden-musiceren-liefhebben voor vrede? Voor ontwapening? Voor democratie, diplomatie en samenwerking? Voor de-escalatie? Voor verzachting, verantwoordelijkheid, hulp, wijsheid, incasseringsvermogen, kalmte, zelfreflectie en dialoog? Is het weer tijd dat mensen die in vrede willen leven, die hun kinderen en de kinderen waar ook ter wereld in veiligheid willen laten opgroeien, dat aan hun (zelfgekozen) leiders laten weten?
Mijn hoofd kan wel relativeren en denken in het-is maar-politieke-dreiging-niemand-wil-oorlog, maar mijn hart is bezorgd over de toenemende dreiging en verharding, met deze ego-leiders aan het roer.
Ik wil altijd weer wakker kunnen worden uit mijn nachtmerrie, hem kunnen zien als een uiting van mijn eigen innerlijke spanningen en nooit hoeven beseffen ‘dit keer is het echt’.