Iftar
Daags na Willem-Alexander beleefden ook wij onze eerste Iftar, het na zonsondergang verbreken van het vasten tijdens de Ramadan. Mijn lief, mijn dochter en ik deden dat bij de stichting Ik Wil in de prachtige voormalige kerk aan de Philomenastraat.
Samen met zo’n tweehonderd anderen worden we in deze sacrale ruimte warm welkom geheten en uitgenodigd een plekje te kiezen aan een van de vele aanschuiftafels waar de maaltijd beetje bij beetje wordt klaar gezet. Hoewel we niet hebben gevast valt het niet mee van het water en de geurige gerechten voor ons af te blijven. De gasten, Moslims en niet-Moslims stromen binnen en vullen de ruimte met begroeting en gesprek. We spelen een quiz om onze kennis over de Islam te testen en tot mijn eigen verbazing heb ik maar één fout. Bijzonder om te horen hoe Jezus en Maria hun plek hebben in de Koran. Wat ik heel mooi vind is het antwoord op de vraag wie binnen de Islam gezien wordt als een sterk mens: niet degene die vijftig kilo kan tillen maar degene die zijn/haar woede kan beteugelen. Een hele oefening.
En dan doen we een Jump onder leiding van Ineke Hurkmans en één van de zonen van Esra, de founding mother van de stichting Ik Wil. We worden verzocht duo’s te vormen, bestaande uit iemand die vast en iemand die niet vast. Ik schuif aan tafel bij een meisje van vijftien met hoofddoek en zachte bruine ogen. We kijken elkaar aan, een beetje verlegen, welwillend. In zeven stappen beantwoorden we om en om, in steeds ieder een minuut een aantal vragen. Over hoe we ons voelen, over onze verlangens met betrekking tot de Ramadan, we geven elkaar een advies, complimenteren elkaar en nemen een besluit. Bijzonder om te horen hoe de Ramadan haar helpt mee te voelen met mensen die minder hebben dan wij hier, om haar kracht te voelen en haar verbinding met God te verdiepen. Ik deel dat ik blij ben steeds een beetje meer van mijn witte eiland af te komen, ontroerd door de verbroedering en verzustering op deze avond. En ik krijg zin om weer wat meer ruimte voor meditatie en contemplatie te maken in mijn leven. We applaudisseren voor elkaars beslissing en delen plenair waar we dankbaar voor zijn.
Régis en mijn dochter komen ook vol van hun ontmoeting terug aan onze tafel, waar we in gesprek raken met de bevlogen mensen van de stichting Ik Wil, één van hen zowaar een oud-cabaretcursist van mij, fijn om bij te praten. Er wordt gebeden. Het Onze Vader, en we horen de vertaling van het gebed dat daarna gezongen wordt, richting Mekka neem ik aan. Ik voel de diepe eerbied voor het goddelijke zoals je die in andere mystieke stromingen ook soms zo betoverend kunt voelen.
De zon gaat onder en we eten van de loempia’s, het brood, de couscous, groenten en salade, de kleverige dadels en de baklava. Dit komt wel dicht bij mijn verlangen, waar mensen kunnen proeven van elkaars cultuur en tradities in vriendschap, openheid en respect en de universele kwaliteiten daaruit kunnen delen: dankbaarheid, overgave, liefde, proberen de scherpe randjes van je ego bij te schaven en liefdevol te zijn voor anderen en je omgeving. In het weggaan spreek ik een paar fijne Eindhovenaren die op hun manier die kwaliteiten inzetten om onze stad en de wereld een beetje mooier en verbondener te maken. Allemaal geraakt door deze zachte avond.