Vluchtelingen
Wat was dat mooi. We aten in onze Centraal Wonen Ontmoetingsruimte met dertig mensen uit onze straat en twintig vluchtelingen uit het AZC om de hoek. Door een misverstand kwamen alleen vrouwen en kinderen uit de Orangerie.
Een lange tafel vol hapjes door ieder zelf gemaakt, heerlijke onbekende smaken, we zaten door elkaar en probeerden in gebrekkig Engels en met gebaren en foto’s verhaaltjes te delen. Verdrietige verhalen; over bommen, vermisten, doden, een eindeloze vlucht, een kogel in de rug van mijn knappe, vroeger puissant rijke tafelgenote, getuige haar telefoon vol foto’s van dure auto’s en kleding, en nu niks meer, met zes man op een kamertje, al een jaar lang, uitzichtloos. Een kind dat door een kogel in haar hoofd verstandelijk gehandicapt is geworden speelde piano met twee straatgenoten. Onze straatkinderen pakten een bal en lokten de beetje verlegen nieuwkomers mee naar buiten voor een potje voetbal, waaraan ook de meisjes na enige aarzeling en een bijna onzichtbaar knikje van hun moeders meededen. Het liep uit op een woeste, wilde wedstrijd tot diep in het donker, met al hier en daar een woordje Nederlands, en Syrische jongens die voor het eerst meiden zagen voetballen.
Binnen deden we aan omgekeerde emancipatie, de Arabische muziek die opstond gaf zin om te dansen, maar de vrouwen wilden niet dansen waar de Nederlandse mannen bij waren, dus joegen we die er uit, deden de gordijnen dicht, de hoofddoeken gingen af en we dansten samen: wulps, uitdagend, speels, genietend. De vrouw in rolstoel liet haar bovenlichaam swingen, een klein meisje danste vurig haar toekomst die langer is dan haar verleden. Wij Nederlandse reuzinnen deden dapper mee in een stampvoetende, heupwiegende kring. Dat ze om ons moesten lachen snap ik, maar we kregen ook aanmoedigend tonggillen en opgestoken duimen. Na afloop gingen we met elkaar op de foto: stralende, bezwete grote en kleine vrouwen. Volgende maand maken we weer zo’n ouderwetse vrouwenhuisavond en dansen het leven, ondanks alles, samen op dit stukje aarde, waar onze paden door onmogelijke lots-lopen kruisen.