Bus

Aan het einde van een lange dag waarop veel goed kwam, rende ik met een opgelucht hart en een moe lichaam naar lijn 406, die klaarstond bij het busstation. Door de lichtenspiegelende voorruit zag ik de buschauffeur grote geruststellende rustig-aan-gebaren maken, ik minderde vaart, mimede ja rustig aan terug, bedankte hijgend, chekte in: geen saldo op mijn jeetje echt net opgewaardeerde OV-chipkaart. Om de hoek van de bus zou een checkpunt zijn. In het donker zocht ik tussen reclamepanelen en voelde me ineens geteleporteerd, geteleporteerd maar dan in de tijd, al schoot dat woord me toen nog niet te binnen. De chauffeur kwam naar buiten om me te wijzen waar op de buitenkant van de bus dat helaas nu even niet in verbinding zijnde chipcheckkader zat. Maar wanneer heeft u opgeladen dan? Hij had geen haast, de avond die was toch gevallen, hij leefde voor zichzelf, niet voor een baas of klok. En ik nog met een kloppend hart een heel verhaal en dit en dat, en daar en daar, en toen en toen, en zus en zo  en ik dacht zoveel afgeschreven voor die trein, maar dat is wel erg goedkoop mevrouw, zegt hij, en ik dat ik dat ook al vond, en hij dat er dan toch iets mis moet zijn gegaan mevrouw, dat denk ik ook meneer, bedankt. Ik een stap op weg naar het station om op te laden, nog een keer, wat doe je er aan, toch, niets, zegt die lieve schat, wilt u niet naar huis mevrouw, ja best wel eigenlijk zeg ik, en hij: stapt u maar lekker in en morgen komt dat vast wel goed. En ik bedank, bedankt, echt dankuwel, wat fijn, bedankt, en zak dan ergens in een stoel, mijn stoel voor even.
Bij het uitstappen bedank ik nog eens bij de deur, vinger bij de knop, twee groene deurtjes van licht, da’s nieuw, ’t zijn mooie nieuwe bussen, elektrische dus duurzaam, ik bedank voor zoveel zorgzaamheid en hij met zo’n zachtaardig zuidelijk accent, het was niets mevrouw, mevrouw het was niets, het was een kleinigheid en ik dat het heel veel was, echt.
En by the way, nu ik wat vaker de bus neem valt me op, vanavond weer, dat heel veel mensen, jong en oud, man en vrouw, autochtoon en allochtoon, bedankt roepen bij de uitstap, de buschauffeur of buschauffeuse antwoordt dan met graag gedaan of fijne avond. En dat vind ik super-superlief.