Gelukkige weken

Ach dat zijn gelukkige weken… Mijn burn-out begint echt op de achtergrond te raken, maar liet z’n sporen in nieuwe keuzes en gezonde gewoontes. Voor het eerst sinds een pittig ziektejaar en een aarzelend hersteljaar voel ik de terugkeer van zoiets heerlijks als energie. Inspiratie. Zin. Lichtheid. Blijdschap. Plezier. Vertrouwen. Gemak. Genieten. Ontspannen. Toename van kracht. Zin om de wereld in te gaan. Te ontmoeten. Ik ontdek dat werken weer oprecht leuk is. Dat ik er in te geven heb en er voldaan van terug kom. Dat mijn grenzen zich verleggen, ik steeds meer aan kan. Ik genoot van het leiden van het Tegenlichtdebat over compassie. Mijn hoofd deed het weer, ik was scherp en in contact, nieuwsgierig, flexibel, had overzicht. Er kwamen mensen met coachingsvragen aan mijn keukentafel: de Liefdesdokter, Thijs van de Meeberg en Jochem Nooyen. Ik liet mijn licht schijnen over hun vragen en ideeën en zie dat het ze verder brengt. Ik geniet de groei van hun mooie voorstellingen.  Mijn werk op de lerarenopleiding, waarin drama verbindt; het is niet meer zwaar, het is dankbaar, het brengt de studenten een stapje verder in hun ontwikkeling als mens. Op de Koningstheateracademie geef ik een prachtig nieuw vak ‘fysiek theater’ aan één van de gretigste klassen allertijden. Wat een plezier om onze taligheid los te laten en het lichaam te laten spreken. Iedere week weer ben ik verrast door de inventiviteit van de gemaakte scenes.

Ik ga op tijd naar bed en word ’s ochtends uitgerust wakker, wat een heerlijk begin van de dag is dat, wat was dat lang geleden. Ik douche me koud en schudt schrikkend de nacht van me af. Neem iedere ochtend ruim tijd voor mijn Pilatus-yoga-tao oefeningen en meditaties. Ik laat daarin spanningen, zorgen, angsten, gedachten en conventies los en oefen me in het rusten in aanwezigheid. Begin de dag daarna met een wakker lichaam, een fris hoofd en een zacht hart. Doe wat ik wil doen. Efficiënter dan ooit. Met plezier. Met pauzes. In afwisseling met de praktische dingen in mijn huis. Met artikelen schrijven. Een wandeling door mijn park in waanzinnig mooie herfstkleuren en zomerzon. Lezen. Een slaapje. Mailtjes. Voorbereiding. Het katje aanbidden dat binnenrent en langs mijn benen strijkt. Een telefoontje met mijn ouders. Een goddelijke massage van Yolanda Noordhoorn. Hardlopen door de wijk. Mijn lichaam kan het weer. Mijn blessures zijn met m’n burn-out vertrokken. Ik kan weer een sprintje trekken. Genieten van het buiten adem zijn en weer op adem komen. Genieten van afspreken met vrienden. Bijpraten. Slap ouwehoeren. Van een etentje met mijn kinderen. Achtergrondmuziek geen bezwaar. Met een dochter ‘s avonds naar een mooie film. Ik geniet de wekelijkse tangoles waarin ik me laat leiden en niet weet welke stap volgt op de vorige. Wat ik doe om niets anders dan om het plezier het te leren. Ik dans in de regen met mijn lief op een nachtelijk plein vol plastic glazen na Ameezing Eindhoven, dronken van vijf of zes of zeven of acht bier, geen idee, gekregen van mijn ouwe trouwe nachtvrienden, ik ben zo blij om ze te zien dat ik ze honderd keer omhels. In gedachten rock en rollt Wim Langenhoff er met zijn Greetje. Voor eeuwig. Mijn hart is blij en dankbaar. Ik verheug me op wat komen gaat. Geluk is niet meer iets voor straks, als dit… als dat… Geluk is hier en nu. Hier is de genade.