Kerst 2018

Fijne kerstdagen, hoe, waar of met wie je ze ook doorbrengt.

Wij reden gisteren terug naar Eindhoven, door een groenglooiend Picardië, lunchten in een Franse bistro aan een dorpsplein: heerlijk eenvoudig eten, nors op tafel gezet door een senior ober die wel een vast contract maar geen arbeidsvreugde had, terwijl op de televisie 24/7 gedebatteerd werd over het hoe en waarom van de gele hestjes. Aan de studiotafel een niet aflatende stroom gewichtig pratende witte mannen van boven de vijftig, met op het tweede scherm zich herhalende beelden van gevechten tussen les Gilets Jaunes en de politie, van antisemitische liederen zingende mannen die de alternatieve Franse Hitlergroet ‘la Quenelle’ brengen en van een vermoeide maar vastberaden Macron.

We reden direct door naar het Catharinaplein, om daar stil te staan bij het racistische geweld tijdens de intocht. Het deed goed daar samen te komen, met een aantal andere demonstranten van 17/11 en met een kleine groep mensen die hun steun wilden betuigen. De twee jonge vrouwen die deze solidariteitsbijeenkomst hadden georganiseerd spraken met frisheid en hoop. En vastberadenheid. “In deze tijden, waarin racisme zijn lelijke gezicht laat zien is het niet genoeg om niet racistisch te zijn. Je moet een antiracist zijn. Je moet je uitspreken. De moed vinden dat te doen, steeds opnieuw.” Dat daar moed voor nodig is heb ik aan den lijve ervaren, en nog steeds.

Jerry Afriyie kwam ons steunen en sprak woorden van hoop. Ik ben onder de indruk van zijn zachtheid, zijn positiviteit, zijn energie en zijn vermogen om altijd weer in gesprek te gaan. Gefocust op zijn doelen: een beter Nederland, een toekomst zonder racisme en uitsluiting. Een moedig man, die van zijn doelen zijn levenswerk maakt. Daarvoor grote offers brengt in zijn privéleven en zijn professioneel bestaan. En niet verbitterd raakt. Die leeft in vertrouwen en hoop, in het geloof dat dat betere land er komt. Ondanks hele duistere tegenkrachten. Ondanks al het onbegrip. Een man die is weggezet als terrorist, maar eindelijk gehoord begint te worden in zijn geduldige, geweldloze ideaal.

We liepen samen de Fakkeltocht. De Fakkeltocht die me zo vaak ontroerde. Die ontstond uit de geschoktheid over racistische geweld in Duitsland. De Fakkeltocht die weigerde het racistische geweld in onze eigen stad te verwerpen of zelfs maar te benoemen. Verbijsterend. Onbegrijpelijk. Maar onze burgemeester deed dat op eigen houtje wel, in duidelijke bewoordingen. Moedig en noodzakelijk.

Na de Fakkeltocht werden we welkom geheten bij een kleurrijke familie in het Vonderkwartier, om samen na te praten en aan te schuiven aan een kerstmaal zo overvloedig en feestelijk als ik nooit eerder zag. We bespraken onze pijn van zo gemarginaliseerd samen moeten komen, in een subbijeenkomst met maar dertig mensen, terwijl er in de speeches die we hielden zulke belangrijke dingen gezegd werden over racisme en geweld, over bouwen aan een veiligere, liefdevollere samenleving, over hoop. Wat jammer dat we de 5000 mensen die in goeie intenties de Fakkeltocht liepen niet kon bereiken. Wat een gemiste kans.

We bespraken hoe we verder willen in Eindhoven, vanuit ons groeiende platvorm ‘Eindhoven kan het: Sinterklaasfeest voor iedereen’. Jerry vertelde over al die jaren van vreedzame strijd. Over het jezelf en elkaar daarin uitvinden, met vallen en opstaan. En hij sprak zijn vertrouwen uit: “Dit is een strijd die we gaan winnen. De geschiedenis is aan onze kant. We kunnen onze kinderen en kleinkinderen recht aankijken als ze ons vragen wat wij hebben gedaan voor hun samen-leven.”

Daarna speelde hij vrolijk een potje Twister met een jongen van acht, nadat ze een ingewikkelde handbox-begroeting aan elkaar hadden geleerd. 

We omhelsden elkaar ten afscheid. 

Mijn lief en ik lieten de nachtmis voor wat ie was en reden terug naar mijn koude huis, waar onze twee katten en die van de buurvrouw op ons zaten te wachten. Moe kropen we tegen elkaar aan, het kleine Franse katje onhoorbaar spinnend naast me in zijn geliefde poppenbedje.

Ik wens je zachtheid, verbondenheid, licht, moed en hoop.