Trotse Kameraden

Tja dan vind ik mijn werk toch echt het mooiste van de wereld, als ik zo maar op een donderdagmiddag in een Eindhovens bejaardentehuis sta te rock en rollen met Han Renting en tien ouderen, uit dat bejaardentehuis en zelfstandig wonend, goed ter been en in rolstoel, met en zonder spelervaring,  met  allerlei  soorten achtergronden. We brainstormen over ons thema, gejat uit de cabaretvoorstelling van Thijs Van de Meeberg: ‘Wat zou je het allerliefste doen, en je hoeft het niet te kunnen en het hoeft niet op aarde te zijn’  en ‘Things you always wanted tot do on stage but never were allowed to’. Han slingert een actrice op proefles zo over zijn heup dat ze vast en zeker terugkomt, de licht dementerende heldin rockt met de oudspeerwerpster in rolstoel, die haar voeten in zware orthopedische schoenen laat swingen en een droom deelt waarin ze weer helemaal licht en vrij is. We zingen een uitdagend ‘Zij kon het lonken niet laten’, fantaseren over een slotscène in prachtige jurken. De vrouw van zeventig met autisme wil vliegen op een schommel en zich aan niemand meer aanpassen. De beginnend dementerende oudste zingt en danst ‘La vie en rose’ en eindigt met haar 89jarige been in haar nek. Als ik haar thuis afzet: “Heb je je sleutel bij je?” krijg ik een een kus: “Dag lieverd, tot volgende week!”