Rouw
Lege stoel
Een vader, mijn leeftijd, is dood. Corona nam hem mee. Zijn vrouw bleef achter. Zijn dochter. Eens streden wij samen voor het leven van onze kinderen. Hij op zijn gympen, ik in sandalen, flip-over vellen aan de muur. Negen paar ouders en negen dochters met hun spoken alleen. Wij tekenden een boom. De boom van…
Lees meerKoetjes
Wat een pageturner. Al sinds februari volg ik verlangend iedere beweging van de meerkoetjes, die na de winter naar het gekanaliseerde riviertje achter mijn huis zijn teruggekeerd. Vorig jaar bouwden twee stellen een nest, ruim honderd meter uit elkaar. Het ene stel kreeg een stuk of zes jongen, één overleed weken later op het nest.…
Lees meerWillem
Vandaag sliep Willem in, de poes van mijn buurvrouw in Centraal Wonen, die een groot deel van zijn leven bij ons doorbracht, de ultieme Centraal Woner. Als pleegbroer van onze kat Toto en als cadeautjeskat voor ons. Als ik ’s avonds met de auto thuis kwam zaten Toto en Willem op het pleintje op me te wachten om mee naar binnen te gaan: mijn…
Lees meerAscou 4
Rouw Ik had pijn aan mijn zintuigen. Mijn handen, neus en mond, mijn ogen deden zeer van het missen. Iedere minuut was rauw en leeg en had het lang genoeg geduurd. We hadden het goed gedaan, dit afscheid. Het toneelstuk mocht voorbij zijn. Ascou mocht weer binnen komen lopen, een kopje geven, zich gelaten laten…
Lees meerAscou 3
In de vroege ochtend, voordat mijn kinderen, uitgeslapen na een nacht stappen, van hun vader naar mij gefietst kwamen en vóór de buurjongen de achterdeur zou opengooien en onze tuin in zou lopen voor een praatje begroeven we Ascou. Het mooiste en meest tamme poesje dat ik ooit heb gehad en Régis’ enige katje. Ik vroeg…
Lees meerAscou 2
Het spijt me verschrikkelijk dit te moeten schrijven. Ascou, ons kleine Franse poesje, is dood. Aangereden door een auto achter de Jumbo. We zijn ontzettend verdrietig. Straks begraven we hem in mijn tuin en beplanten zijn grafje met bloeiende vergeet-mij-nietjes. Hoe moet je loslaten als je niet wilt loslaten? Ascou, Scoutje, Assepoes de Plassepoes, Wortel,…
Lees meerLydia
Mijn Trotse kameraad heeft ons verlaten. Vandaag was het afscheid van deze monumentale vrouw. Vijf jaar geleden speelde ze in mijn laatste 50PK voorstelling op het CKE. Ze was beginnend dementerend, maar met een beetje hulp vanuit de coulissen wist ze haar scènes te vinden. Twee jaar later was ze de stralende ster in de…
Lees meerAan tafel
De moeder van een vriend, zij dementeert Hij zit bij mij aan tafel Zoekt naar woorden voor de woorden die zij niet meer heeft Ik geef hem water, dat hij vasthoudt met twee handen Als hij niet weet hoe uit te leggen Hoe hij zijn moeder wassen moest, daar waar hij vandaan kwam en haar…
Lees meerHuis van rouw
De gang vol grove stukken hout, gestapeld om het haardvuur aan te houden, als haven van gehavenden, plek van adem, het uiteengereten hart, van tijd die moet verstrijken en niet wil. De voorkamer. Hier stond jouw kist, beschreven door je vrienden: ‘nu ben jij een ster’. De banken leeg. De kamer stil. Je foto op de…
Lees meerJo Jonkers
Vandaag namen we afscheid van Jo Jonkers, een bijzondere vrouw. Ze werd 93 en hoewel ze door haar plek in de geschiedenis en haar hekel aan school laag opgeleid was “studeerde ze cum laude af aan de universiteit van het leven”, zo zei de begrafenispreekster volkomen terecht. “Het leven leert je”, zei Jo en zo…
Lees meer